Wanneer de lucht bijna geheel bedekt is met wolken, roerloze wolken, en het wit schittert voor en achter mijn ogen, doe ik het liefst de gordijnen dicht en voel ik, als een schoolkind, de eentonigheid van het leven in een zijwaartse baan op 4 uur afstevenen.
De zinloosheid van al het geruis, het over en weer gerij, gestap, bekommert me mateloos en behoort tot een andere wereld.
Nu maak ik het liefst afspraken om ze daarna te kunnen afzeggen wat me in een opwelling van razernij een ziekelijk gevoel van macht geeft. Als een drenkeling roep ik: Regelmaat, a.u.b. geef me regelmaat en laat me niet aan mezelf over! (84)
When the sky is almost entirely covered with clouds, immovable clouds, and when white is shining before and behind my eyes, I prefer to close the curtains and, like a schoolgirl, I feel the monotony of life heading towards 4 o'clock in a sideward path.
The absurdity of all the rustling, the driving up and down, the footsteps, bothers me immensely and belongs to a different world.
Now I prefer to make appointments in order to cancel them at a later stage, which, in an fit of madness, gives me a sick feeling of power.
Like a drowning person I shout: Regularity please, give me regularity and don't leave me to my own devices! (84)
No comments:
Post a Comment