Het onderste verdwijnt in zichzelf. De kleuren slorpen zichzelf op. Terwijl het bovenste uitzet en om kontakt schreeuwt. er is opdeling, de 2-slachtigheid, het ene en het andere. Het keert zichzelf om, voortduren. Nu weer snel, ongelooflijk snel. Dan weer oneindig traag zodat de verdovend oscillatie af en aan komt. Er is de fascinatie van het absurde, van het kontakt met de essentie, de enige echte ademhaling, in en uit, zeer traag, zeer vanzelfsprekend, zeer overweldigend. Het zit in de zon. Mijn eenzaamheid, het gebrek aan personen is een weldaad. De dieren voelen het en respekteren het. Ze voelen zich ook goed. (85)
The bottom disappears in itself. The colors absorb themselves. While the top expands and cries for contact. There is the divide, the ambiguity, this and that. It switches around, continue. One time fast, incredibly fast. Another time incredibly slow so the stupefied oscillation comes and goes. There is the fascination of the absurd, of the contact with the essence, the only real respiration, in and out, very slow, very obvious, very overwhelming. It is all in the sun. My isolation, the lack of people is a blessing. Animals feels it and respect it. They also feel good. (85)
No comments:
Post a Comment