Het heeft lang geduurd voor ik mezelf toeliet van dingen te genieten die niet eeuwig zijn. Die dingen werden door mij niet als vol aanzien. De eindigheid en het besef ervan waren voor mij een grote schok. Nauwelijks viel er mee te leven. Bestond iets niet altijd, dan wilde ik niet dat het bestond, en was het er ook niet. Natuurlijk heb ik moeten leren leven met het tijdelijke en dus ook met het fragmentaire.
Het is nog wel zo dat het besef van de beperking in tijd van echt goede dingen de onbedwingbare behoefte baart die dingen te laten vallen. Alles of niets. (92)
It took a long time before I let myself enjoy the things that are not eternal. Those things were not taken serious by me. Their finiteness and the realization of it were a big shock to me. I could hardly live with it. If something did not exist for ever, then I did not want it to exist, and thus it did not exist. Of course I had to learn to live with temporality and thus also with the fragmentary.
Still, the understanding of the restriction in time of the real good things causes the uncontrollable want of relinquishing these things. All or nothing. (92)
No comments:
Post a Comment