October 23 Screen

Schokkend in de tram raakt mijn gezichtsveld dat van een smachter die onverwacht een diepte terugvindt in de onbevangen attitude van de provinciaal die ik tenslotte ben. Waar heb ik dit verdiend, dit lijden, dit besef dat het leven waaronder ik gebukt ga, hetzelfde leven is waar ik destijds mijn leven voor op het spel zette.
Mijn geest laat mijn lichaam terug los, het stadium waarom ik verbeten gestreden heb, is achter de rug en het is goed zo.
Bij nader inzien is komplete kontrole een zinsbegoocheling omwille van de nauwte die men langzaam en zeker aanspant. Die nauwte is zo irreëel dat ze voor iedereen die zich erbuiten bevindt bespottelijk moet zijn.
Het wekt heimelijk de lachlust op een persoon voor zich te vermoeden die ervan uitgaat dat alles voor zichzelf onder kontrole is; de nauwte daaraan verbonden kennende voel ik medelijden.
Deze gezichtshoek kan men zich natuurlijk slechts toemeten na zelf jarenlang in die bespottelijke waanruimte vertoefd te hebben. (89)

Shaking in the tram, my field of view touches that of a languisher who unexpectedly discovers a depth in the uninhibited attitude of the provincial that I am after all. Where did I deserve this, this suffering, this realization that the life that bows me down, is the same life for which I then risked my life.
My mind releases my body again, the stage for which I struggled doggedly is over and it is good this way.
On further consideration complete control is an illusion because of the narrowness that one slowly but surely tightens. That narrowness is so unreal that it must be absurd to all those who are not included.
It secretly gets one laughing to presume a person in front of oneself who is convinced that everything is under control for himself; knowing the narrowness connected to this I feel pity.
One can of course only allot oneself this point of view after having dwelled for many years in this ridiculous delusion oneself. (89)