Het probleem met vroeger en nu is dat wat vroeger als eindpunten ervaren werd in de omgeving van het ouder worden slechts als een onderdeel van een geheel gezien kan worden.
Het kasteel waarin mijn grootouders een hotel uitbaatten en waar ik alle vrije uren van de zoetzure jaren tot mijn 16de doorbracht was een volledig universum, zonder ontkomen aan. Met weilanden als woestijnen rond de donkergroen oase waarin mijn monoliet regeerde als een krachtcentrale van geborgenheid en afzondering. De bomen en de bossen zijn doorzichtig geworden: wat er rond is, is konstant aanwezig. Dit is niet meer zichzelf. (99)
The trouble with past and present is that, which was experienced in the past as the end, can only in the aging environment be regarded as a part of an entity.
The castle which was run by my grandparents as a hotel and where I used to spend all the free hours of my sweet and sour years up to my 16th, was a complete universe, there was no escape to it. With pastures like desserts around the dark green oasis in which my monolith ruled like a power station of security and isolation. The trees and the forests have become transparent: what is around, is forever present. This is no longer itself. (99)
No comments:
Post a Comment