De gedachte bij een bepaald beeld is éénmalig. Later roept het beeld de herinnering aan een gedachte op, het is slechts een herinnering.
De associatie beeld-gedachte heeft men maar 1 keer. Later, onder invloed van ervaring, kan het beeld naast de herinnering ook een nieuwe associatie oproepen. (79)
Bij hevige concentratie, té langdurige en/of intens, ondervind ik een verschijnsel dat best te omschrijven is als feedback.
De beelden die ik observeer veroorzaken een reaktie (ik verzet de beelden, verander ze, ...) in mijn hersenen, die de onmiddellijke konfrontatie met nog steeds hetzelfde beeld niet verdraagt. Alvorens de motorische reaktie in gang te kunnen zetten is er reeds een volgende reaktie op weg die botst op de visuele input die duidelijk maakt dat een eerste handeling nog niet uitgevoerd werd.
Tegelijkertijd is er zelf een derde op weg die dan weer botst met de 2 vorige, lopende konstataties. Het besef ontstaat dat er stappen worden overgeslagen die essentieel zijn voor het verwerken van het ogenblik. Waarop een diep gevoel van impotentie en verwarring volgt. Als ik deze verwarring met een struktuur konfronteer, in een struktuur giet, kan dit als een bevredigend, een geslaagd kunstwerk geïnterpreteerd worden.
Dat laatste gebeurt erg fakultatief omdat het feedbackeffect mij de duur verhindert te zien, fysiologisch gezien dan.
Ik moet dan een minuut of zo mijn ogen sluiten om weer normaal door die ogen te kunnen kijken, zonder dat mijn dieptescherpte trilt. (85)
The thought with a particular image is non-recurring. Later on the image evokes the memory of a thought, it’s only a memory.
The association image-memory one experiences just once. Later, under influence of experience , the image can, in addition to the memory, evoke a new association. (79)
During intense concentration, too long and/or too intense, I experience a symptom that can best be described as feedback.
The images that I observe cause a reaction (I resist the images, change them, …) in my brains, these can’t stand the immediate confrontation with still the same image. Before being able to start the motorial reaction there is always a next reaction on its way, which collides with the visual input, explaining that a first action hasn’t been performed.
At the same time there is even a third on on its way, which in turn collides with the 2 previous ones, running observations. The realization is made that steps are being skipped that are essential in order to deal with the moment. Whereupon an intense feeling of impotence and confusion follows. When I confront this confusion with structure, mould it into a structure, this can be interpreted as a satisfactory, successful work of art.
The latter happens very optionally .because the feedback effect prevents me from observing the duration, physiologically speaking.
I then have to close my eyes for a minute or so in order to look through these eyes normally again, without my depth field shaking. (85)
